An dud wan eo ar re washañ da geñver ar skiant-vat a lennont el levrioù, peogwir ne ra nemet pourchas dezho muioc'h a droioù da faziañ.
Weak Men are the worse for the good Sense they read in Books, because it furnisheth them only with more Matter to mistake.
— George Savile, 1añ markiz Halifax (1633-1695), skrivagner ha politiker saoz. Political, Moral and Miscellaneous Thoughts and Reflexions, 1694, p. 148.
Ar politikerezh en un oberenn lennegel zo evel un tenn pistolenn e-kreiz ur sonadeg, un dra c'hros na c'heller ket mirout koulskoude a deurel pled outañ.
La politique dans une œuvre littéraire, c’est un coup de pistolet au milieu d’un concert, quelque chose de grossier et auquel pourtant il n’est pas possible de refuser son attention.
— Henri Beyle, alias Stendhal (1783-1842), skrivagner gall. La Chartreuse de Parme, 1838, pennad XXIII.
Daou abeg zo da lenn ul levr : an eil, evit kaout plijadur gantañ ; egile, evit gallout fougasiñ war e zivout.
There are two motives for reading a book: one, that you enjoy it; the other, that you can boast about it.
Diezhomm a-grenn eo al lennegezh : he zalvoudegezh nemeti eo e sikour da vevañ.
La littérature est parfaitement inutile : sa seule utilité est qu'elle aide à vivre.
— Claude Roy (1915-1997), skrivagner gall. Défense de la littérature, 1968 (ISBN 978-2-07-035161-9).
Dre al lennegezh e c'hall an den kaout e zial digant ar gwirvoud dre e naskañ ouzh ar faltazi.
La littérature permet de se venger de la réalité en l'asservissant à la fiction.
— Simone de Beauvoir (1908-1986), prederourez c'hall. Mémoires d'une jeune fille rangée, 1958 (ISBN 978-2-07-035552-5).
Evit doare, an natur dre he furnezh he devoa lakaet sotonioù mab-den da zibad, ha divarvelaet e vezont gant al levrioù. Ur sod a rankfe bezañ laouen goude bezañ enoeet an holl dud hag o deus bevet gantañ : mennet eo c'hoazh da jahinañ ar gouennoù da zont, falvezout a ra ma ve trec'h e sotoni war an ankounac'h, p'en devije gellet bourrañ gantañ evel gant ar bez ; falvezout a ra ma ouife ar warlerc'hidi ez eo bet bev, ha ma ouifent da viken ez eus bet ur sod anezhañ.
La nature sembloit avoir sagement pourvu à ce que les sottises des hommes fussent passagères, et les livres les immortalisent. Un sot devroit être content d’avoir ennuyé tous ceux qui ont vécu avec lui : il veut encore tourmenter les races futures, il veut que sa sottise triomphe de l’oubli, dont il auroit pu jouir comme du tombeau ; il veut que la postérité soit informée qu’il a vécu, et qu’elle sache à jamais qu’il a été un sot.
